Warsztat FF

RWD-8 po raz pierwszy wzbił się w powietrze w 1933 roku, konstrukcja ta powstała jako efekt pracy, jakby to obecnie można było rzecz, pasjonatów lotnictwa, czyli trzech inżynierów: Stanisława Rogalskiego, Stanisława Wigurę i Jerzego Drzewieckiego. Samolot RWD-8 był odpowiedzią na potrzeby posiadania własnej konstrukcji służącej do szkolenia i treningu pilotów. Jego podstawową zaletą miała być prostota konstrukcji i łatwość pilotażu, obydwie te cechy sprawiały, że lotnictwo stawało się bardziej dostępne dla szerszej rzeszy ludzi, a o to właśnie chodziło konstruktorom, o spopularyzowanie lotnictwa jako sportu.

Erwudziak” zbudowany w oparciu o kratownicę pokrytą sklejką i płótnem, mierzył 8 metrów długości i 11 metrów rozpiętości. Do napędu służył czterocylindrowy rzędowy silnik PZInż. Junior o mocy 120 KM, dawało to samolotowi możliwość rozpędzenia się do prędkości 175 km/h, prędkość przelotowa zaś wynosiła 140 km/h, maksymalna wysokość na jaką mógł się wzbić wynosiła 5000 metrów. Jego zasięg wynosił 500 kilometrów.